Natuurlijk zijn er de voor de hand liggende invloeden als Springsteen en Dylan – beiden bij naam genoemd in twee nummers – maar ook Billy Bragg en zelfs Bloc Party zijn terug te horen in wat het meest folky album van Frank Turner is. Het belangrijkst zijn natuurlijk de liedjes. Single Peggy Sang The Blues – over zijn oma die hem op jonge leeftijd whisky liet drinken en leerde pokeren – is een instant meezinger, Redemption is een tot kippenvel leidende schuldbekentenis en I Am Disappeared een ode aan Bob Dylan. Extra punten krijg Turner voor English Curse, een a capella nummer dat luistert als een traditional. Het lijken allemaal zulke simpele liedjes, maar net als bij zijn voorgaande albums ontvouwt de ware schoonheid van de plaat zich pas na meerdere luisterbeurten. Frank Turner bewijst dat voormalige punkers met een akoestische gitaar niet saai hoeven zijn. Prachtplaat. TIM VEERWATER