Erop vanwege bovenmodaal songmateriaal en een toegankelijk geluid (meer pop, minder garage), eronder vanwege, eh, ongeveer hetzelfde: een muzikale en productionele benadering die zich amper laat vergelijken met die van de twee voorgaande albums en die dus zomaar zou kunnen zorgen voor diep gefrons onder de trouwe aanhang van de Britten. We gaan ’t zien. Voor de productie van English Graffiti werd onder meer Dave Fridmann (Mercury Rev, Flaming Lips, MGMT) aangetrokken en dat is dus hoorbaar: er wordt volop gejongleerd met dynamiek en lieflijke psychedelica, en alleen in plaatopener Handsome en de catchy surfrockers 20/20 en Radio Bikini klinkt nog iets door van de hijgerige branie van de ‘oude’ Vaccines. En de nieuwe? Tja, die klinken soms verraderlijk braaf, zeker in dromerige aangelegenheden als (All Afternoon) In Love en Want You So Bad, of zelfs voorzichtig oprukkend richting bedenkelijke Amerikaanse classic rock (Give Me A Sign). De reddingsboei komt in alle gevallen van die toch wel ijzersterke songs, die overal dwars doorheen glinsteren. Maar of iedereen dat gaat horen? As I said: erop of eronder.