Volgens bekend recept serveert het duo rauwe spoken word-punk op een bedje van kale drumloops en repeterende electro/gitaar/bas-samples. De lokale drinkcultuur (inclusief de veel te dure bierprijzen uiteraard), de Brexit, de Labour Party, de leeghoofdige profvoetballer en de ‘pretentious little bastard on social media’, ze worden in ratelende rants (coupletten) en opruiende slogans (refreinen) door het slijk gehaald, bespot en met de grond gelijk gemaakt. Ja, het trucje kennen we inmiddels wel en echte knallers in de orde van Jolly F*cker of Face To Faces ontbreken op het eerste gehoor. Maar toch, ‘liedjes’ als Army Nights, Dull of Carlton Touts blijven uitermate geschikt om frustraties en woede op een gezonde manier te lozen, of in dit geval: uit te kotsen.