We hebben het een tijdje zonder dit luid rockende duo uit de Vlaamse Kempen moeten doen. Thibault Christiaensen (zang/gitaar) had het drukker met radio maken voor Studio Brussel. Vier jaar na Adolescence Blues Community maakte hij samen met kompaan Pieter Bruurs (drums) een derde album, dat slechts de naam van de band draagt.

Vermoedelijk een teken dat dit echt de muziek bevat waar ze sinds de oprichting in 2012, als pubers nog, naartoe werkten. Ze zijn er nog wel, die garagepunkliedjes gespeeld in de vierde versnelling, maar ze klinken donkerder dan ooit, wellicht dankzij de co-productie door Stijn Vanhoegaerden (Brutus). Het is wat minder jakkeren en jagen, het gaat dieper, het klinkt veelzijdiger, de sound is dynamischer en het tempo daalt soms drastisch.

Vroeger wilden ze altijd 16 blijven, nu zijn ze bijna 30 en raken ze de weg soms al een beetje kwijt (This Place Is Home But I Don’t Know It Anymore). Het blikje energiedrank werd ingeruild voor een goed glas wijn, zo lezen we in de bio. Oude fans hoeven echter niet te wanhopen; de idioten zijn soms nog boos genoeg om uit te pakken met hardcore-uitspattingen en iets wat naar shoegaze neigt. Om nogmaals de bio te citeren: ‘Wij zijn meer dan de ideale schoonzonen die hip-hoi doen.’