Zou iemand me een open Tikkie sturen voor het album Er Is Hoop*, dan zou ik er honderd euro voor geven. En vijf sterren, als de coördinator van deze rubriek dat toe zou staan. Maar dat doet ie dus niet, deze vertegenwoordiger van het witte patriarchaat. En dat pik ik niet langer, nu Abel van Gijlswijk me een half uur lang (een dubbelalbum voor Hang Youth-begrippen) heeft toegeschreeuwd met leuzen als ‘Wees gay, pleeg misdaad’.

Ik zou op de band stemmen als ze op een kieslijst zouden staan. Ware het niet dat je toch nooit kunt winnen, linksom of rechtsom, zoals blijkt in Een Haar. En het feit dat ik qua leeftijd, kleur, situatie en achtergrond veel dichter bij dat witte patriarchaat sta dan me lief is. Maar goed, misschien ben ik ook wel een polypersoon, zoals bezongen in Vanaaf. In Vuilnisbak zingt Abel dat taal een gevangenis is. Ironisch, want weinig tot geen Nederlandse opinieschrijvers hebben zijn talent om persoon, emotie, maatschappijkritiek, hoop en twijfel in tekst samen te laten komen.

Het begint al met Bom, waarin agressie, boodschap en de geweldige meezinger samenkomen. Of de tekst ‘De bank die geeft geen rente / School heb geen docenten / Ziekenhuis geen bedden / Maar daar moet je niet op letten’, want er is niets aan de hand, voor de sympathisant, zingt hij in Duizendjarige Witte Rijk. Het is een vervolg op de frase ‘voorjekijkendoorlopen’ van De Jeugd Van Tegenwoordig door wat op dit moment de echte jeugd van tegenwoordig is. Verbaler, kwader en actiever dan de vele generaties voor hen. Met alle recht. Het is dat ze tegen machtsdenken zijn, anders zou je ze de stem van een generatie moeten noemen. Zonder dollen is Er Is Hoop* waarschijnlijk het belangrijkste Nederlandstalige album van 2024. Luister niet naar je vader, luister dit.