Ook op Everyday Robots kiest hij voor allesbehalve de makkelijke weg. De plaat is een samenballing van zijn eerder opgedane muzikale ervaringen: een stijlvol en rijk georkestreerd amalgaam van pop, elektronica, jazz, soul, gospel en Afrikaanse ritmes. Het is tegelijkertijd een van de meest ingetogen, ja zelfs meest donkere platen op zijn cv. In het titelnummer geeft Albarn zijn weinig optimistische kijk op het leven in het digitale tijdperk. ‘We are everyday robots on our phones, in the process of getting home / Looking like standing stones, out there on our own / We’re everyday robots in control, in the process of being sold.’ Door het loopen van een sample met wegstervende strijkers maakt hij niet alleen tekstueel maar ook muzikaal de existentiële leegte voelbaar. Datzelfde doet hij in het desolaat klinkende Lonely Press Play, handelend over eenzaamheid en het onvermogen contact te maken. Het gevoel van vervreemding krijgt verder vorm door de electroklanken die Brian Eno toevoegt aan You & Me. Het pijnlijk eerlijke en daardoor ontroerende History Of A Cheating Heart had niet misstaan op Becks glorieuze comebackplaat Morning Phase.Waar bij Beck echter de hoop door de pijn heen schijnt, lijkt Albarn te worstelen en maar niet boven te komen. Gelukkig zijn er de subtiele, bij tijd en wijle zelfs speelse ritmes, die de gelaagde nummers de benodigde lucht verschaffen. Een zeldzaam moment van uitbundigheid is er in Mr. Tembo, waar een gospelkoor acte de présence geeft. Dat wordt gevolgd door het instrumentale, hedendaagse kinderliedje Parakeet. Everyday Robots is een lastig te doorgronden maar gedurfde plaat, waarop Albarn zijn ziel blootgeeft en en passant zijn vakmanschap etaleert. MIEKE ATEMA