Ode To J Smith (2008), Where You Stand (2013) en nu Everything At Once, het zijn stuk voor stuk albums die een zekere onbevangenheid uitstralen. Geen geforceerde succeszucht, maar hart voor muziek. Dat verdient respect, ook als je geen liefhebber van lieve Britpopliedjes bent en het soms wat zalvende stemgeluid van Fran Healey niet helemaal trekt. Het achtste album staat er weer vol mee. Zacht deinende liedjes als What Will Come en All Of The Places, die prettig vrijblijvend in het oor zoemen. Travis balanceert daarbij, zoals altijd, op het randje van te zoet en te glad, maar komt zowaar ook een paar keer verrassend uit de hoek. Met Animals, een knappe compositie vol statige strijkers, en met het neurotische, Bowie-achtige titelnummer dat in de refreinen à la Love And Rockets (voor wie ze nog kent) groots openbreekt. Ze vormen een welkom tegenwicht voor de blije-geiten-Britpop die Magnificent Time heet, de andere kant van Travis die zich ditmaal gelukkig wat minder vaak laat zien.