Op zijn vierde album behandelt Luis Vasquez alias The Soft Moon naar eigen zeggen ‘het gehele bestaan als mens in de wereld en alle emoties en ervaringen die daarbij horen’. Nou, zóveel grijs beton en motregen is er nu ook weer niet op deez’ aard. Op Exister zet The Soft Moon de exploratie van de postpunk en darkwave, ingezet op eerdere albums, stevig door.

Met soms wel érg gepijnigde stem leidt Vasquez ons langs glijdende bassen, snerpende snares en stampende drums. En hij heeft duidelijk goed gestudeerd, want het geluid op Exister is werkelijk om door een ringetje te halen. Iedere grom, beuk en schreeuw knalt uit de speakers en spat uit elkaar op de grond – het is nogal een trip. Ook de professoren worden geëerd. The Cure, vroeg u? Nadrukkelijk te horen in NADA en single Become The Lies. Maar The Soft Moon heeft het graag een tandje grijzer en gruiziger: het in overstuurde bas verdrinkende The Pit laat zelfs Trent Reznor zijn hoofd om de deurpost steken om uit te vinden wie daar zo staat te bonken. Geslaagd album dus, al begint de grauw betegelde betontuin die Vasquez heeft aangelegd rond de dertigste minuut tegen te staan. Goede zaak dus dat Exister er maar 37 lang is.