Gelukkig is niet alles bagger, zeker niet als Ben Knox Miller zijn weemoedstem gebruikt in melancholiedjes. Zo houden het ingetogen The Pepsi Moon en de electropopsong Behind The Airport Mirror de herinnering aan de klassieker Oh My God, Charlie Darwin (2008) levend. Maar de Low Anthem-adept wordt keihard uit zijn comfortzone geknuppeld als Knox Miller c.s. zich manifesteren met pop-avant-gardisme in de vorm van het lawaaiige Ozzie (rommelig en irritant gefröbel) en Wzgddrmtnwrdz (bizar dadaïsme). Am I The Dream Or Am I The Dreamer’ hakt erin met vocoder-onzin, wollige en demente metalnoise en losgeslagen pathosambient. Hoe verzinnen ze het. Wat heeft die lui in godsnaam bezield? Hebben ze misschien teveel naar Lou Reeds Metal Machine Music geluisterd? Slechts vijf van de elf dongd c.q. geabstraheerde muziekbrokken scoren een voldoende. Muzikale verandering is een groot goed, experimenteren ook. Maar met deze schizofrene plaat maakt The Low Anthem zijn naam op glorieuze wijze te schande. In In Eyeland heeft Knox Miller het over suïcide. Eyeland is artistieke en commerciële zelfmoord.