Zo schurkt de band in Impostors (Little By Little) tegen country aan, wordt Rosanna aangevuld met kekke strijkers en zijn er zelfs twee behoorlijk geslaagde ballads in de vorm van Desperate Guy en Slow. De onstuimigheid van Chelsea Dagger – de track die het drietal waarschijnlijk altijd zal blijven achtervolgen – is misschien verdwenen, maar op Eyes Wide, Tongue Tied bewijzen The Fratellis ook in een lager tempo prima popliedjes te kunnen maken. Het zorgt voor een plaat die de luisteraar net vaak genoeg herinnert aan al die hits van succesdebuut Costello Music, maar niet voelt als een poging om oude trucjes te herhalen.