Het waren bewogen jaren voor de Rotterdammers van Face Tomorrow. Album In The Dark werd niet het succes waarop was gehoopt, de samenwerking met Excelsior bleek geen lang leven beschoren, gitarist Marc Nolte verliet de band en tot overmaat van ramp was zanger Jelle Schrooten te zien in Wie Is . . .

‘It’s over, there is no one who can stop me now’, zingt Schrooten in opener All The Way, een nummer dat je er direct aan herinnert wat er ook alweer zo bijzonder was aan Face Tomorrow: chaotische gitaren, sfeervol geheel en een zanger met een dijk van een stem. Precies zo voelt deze plaat: als die van een band die simpelweg door moest gaan en nu zijn beste werk gaat maken. In The Fix horen we een kant die we nog niet kenden van de vijf, die in Ralf Mastwijk een nieuwe gitarist vonden: die van swingende rockband. Zo is deze naamloze vierde intenser en uitbundiger dan In The Dark. En een stuk puntiger. Verwacht geen hapklare singles, want zo’n band is Face Tomorrow simpelweg niet. Neem Burning Bridges, het absolute hoogtepunt van de plaat, waarop het sfeervolle van Dredg word gecombineerd met de kracht van At The Drive-In. Face Tomorrow heeft de perfecte balans gevonden. Met deze plaat bewijzen de heren voor de zoveelste keer tot de beste bands van Nederland te behoren. Het zou fijn zijn als Nederland dat ook een keertje door kreeg.