De bandnaam zegt ’t eigenlijk al: hier regeert het no-nonsense-denken. En bij nadere studie is er aan die naam ook geen woord gelogen: de zanger heet Charlie en zijn drummende zus Soesja heeft verkering met bassiste Noortje. En dan is er ook nog gitarist Mees, tevens ‘jeugdvriend’ – één groot familiefeest dus. En daar kwam muziek van.
Om precies te zijn lekker bonkige, om niet te zeggen lompe noisepunk van het aanstekelijke soort. Niet te snel, tikkie nihilistisch, losjes geworteld in zowel de Oi!-traditie als de garage, en voorzien van zang die schippert tussen wezenloos en paniekerig. Songtitels als Delirium Drinking, Manic Laughter en Hating My Life maken het plaatje af, al zijn er ook heus Melancholic Feelings. Na een paar EP’s is Fade het albumdebuut, waarop de Eindhovense band niet alleen soundwise meer kanten op gaat dan je zou verwachten (boomers zullen ook nog muzikale lijntjes herkennen richting Basement 5 en Butthole Surfers), maar ook fijne songs blijkt te kunnen schrijven. Of nou ja, efficiënte songs vooral, waarin Charlie – meer een roeper dan een zanger – lekker kan doen waar ie goed in is, Mees alle ruimte krijgt voor zijn vrije gitaarfiguren en de ritmesectie de boel achterin onverstoorbaar dicht houdt. Ik zeg: niks meer aan doen.
