Waarom ik het debuutalbum van Marathon minstens twintig keer beluisterde voordat ik in de pen klom? Omdat het uitermate veelzijdige Fading Image verslavend goed is. Samen met andere jonge vaderlandse acts als Tramhaus, Library Card en Real Farmer brengen de Amsterdamse punkers het dubieuze begrip ‘on-Nederlands goed’ een zoveelste nekslag toe.

Opener Out Of Depth ademt de onversneden paniek die je zou voelen wanneer je alleen bent, terwijl meerdere psychopaten met kettingzagen je huis proberen binnen te dringen. In Gold laat Marathon die beukende energie net zo makkelijk weer los en strooit dartel wat bloemen in het rond. Fall is een minimalistische sfeerexercitie in lijn met de innominates op het nieuwe album van Big|Brave. De verraderlijke leegte ervan blijkt de prelude tot het verpletterend mooie Shadow Raised A Star. Dit nummer legt onmiskenbaar Marathons troefkaart bloot: de gitarist. Wat Kay Koopmans met snaren doet is namelijk zeldzaam ingenieus. Zijn doorwrochte spel trekt als Haarlemmerolie door de gelederen en tot diep in de haarvaten van Fading Image. Halverwege Shadow Raised A Star ontaardt dit in een sonische draaikolk die in z’n eentje het hele album zijn bestaansrecht geeft. Maar de kelk is nog helemaal niet leeg.

Als je tollend op je benen en met vlekken voor je ogen naar houvast zoekt, bewijst DH22 nog even dat het recept van overweldigende gitaarherrie niet hoeft te bestaan uit het verpulveren van de elementen tot een amorfe bak fuzz. Marathon laat de ingrediënten juist intact en metselt hun geluidsmuur zorgvuldig en steen voor steen. Dan is er ook nog Idiocy, waarin de doorgaans timide levenspartner van de gitaren grommend zijn tanden laat zien en telkenmale onderstreept dat geniale tracks in de regel enkel floreren op een gedegen basfundament. Fading Image is een mokerslag van een debuut.