Ondanks – of juist door – zijn kwakkelende gezondheid heeft hij de afgelopen tien jaar een indrukwekkend oeuvre neergezet met Deerhunter en zijn soloproject Atlas Sound. De man geldt als een excentrieke indieheld, is ontzettend gedreven en verrast met elke plaat weer. Zo komt Deerhunter na de trashy protopunkplaat Monomania (2013) met misschien wel hun meest toegankelijke album. Fading Frontier bevat grotendeels vrij luchtige, helder klinkende en directe indiepop. Een flink contrast met het getergde Monomania, maar in het geval van Cox eigenlijk niet verrassend. En natuurlijk zijn er dubbele bodems. In het zomerse briesje Living My Life klinkt gelatenheid door, het is wel goed zo. Maar: ‘Will you tell me when you find out how to recover the lost years?’ Muzikaal is de shoegaze er bij Deerhunter wel bijna uit, op het fraaie Ad Astra van gitarist Lockett Pundt na. Het gestripte en ontregelende Leather And Wood doet denken aan Halcyon Digest uit 2010, nog steeds de beste Deerhunter-plaat. Die overtreffen ze met Fading Frontier niet, maar de band verpakte de complexe zieleroerselen van Cox niet eerder zo toegankelijk. De ideale instapplaat dus.