Gilla Band, The Murder Capital, Aiofe Nessa Frances, Fontaines D.C… En óf het de laatste tijd goed gaat met muziek uit Dublin. En dan is er natuurlijk ook nog Lankum, topfolkband met contrasten. Oud en nieuw, mooi en lelijk, kort en lang, liefde en geweld. Er is ook een constante op False Lankum, de vierde langspeler van het Ierse kwartet: torenhoge kwaliteit.

De muzikanten zijn niet, zoals bijvoorbeeld The Dubliners waren, uit op losbandig dijengeklets. Beïnvloed als ze zijn door Neu!, Can en Sunn O))) is hun opvatting van folk een ruime, want ze mixen Keltisch erfgoed met relatief moderne drones. Daarbij maken ze gebruik van een keur aan oude instrumenten, zoals uilleann pipes, hurdy-gurdy, viool, concertina en een Russische accordeon. False Lankum telt drie korte Fugues, stukken vol recalcitrante ambient. In Fugue III en The Turn klinkt Lankum met hun noisy aanpak als My Bloody Valentine light. Het bijna dertien minuten durende The Turn is een van de twee liederen die helemaal uit de koker van de band komen. Zeven tracks zijn van andere componisten en hebben al een heel leven achter de rug. Zoals plaatopener Go Dig My Grave, een dodenmars van zo’n negen minuten, die stamt uit 1611. Zangeres Radie Peat verhaalt over een jonge vrouw die zelfmoord pleegt na een gebroken hart. ‘He [haar vader] went upstairs / For to give her hope / And he found her hanging / By a rope.’ Als Peat is uitgezongen, draagt een drone minutenlang bij aan het mistroostige karakter van het lied. De dood en geweld waren ook rond in andere songs op deze monumentale moderne folkplaat, die schoonheid in uiteenlopende gedaantes – ook lelijkheid – uitstraalt.