Ze doen wat dat betreft niet onder voor hun borough-genoten van Grizzly Bear. Familiars laat zich karakteriseren als een hoopvol gestemde en zich langzaam voltrekkende reis langs oude jazzclubs (Doppelgänger) en plekken vol leven maar zonder ziel (Hotel). Zoals altijd voeden twijfel en moeizame relaties de impressionistische teksten van Silberman, teksten waarvan de scherpe randjes verhuld worden door de sublieme arrangementen van Cicci – met een cruciale rol voor piano en trompet. The Antlers bewijzen met Familiars andermaal dat er nog genoeg muzikale zijpaden te bewandelen zijn zonder aan herkenbaarheid in te boeten. De beperkingen die de band zichzelf bij ieder album oplegt – in dit geval is elektronica zo goed als afwezig – zijn hun kracht: ze zorgen voor consistentie en focus. TOM SPRINGVELD