De Californiër springt van de hak op de tak en levert Van Dyke Parks-arrangementen, Mercury Rev-grandeur, Bauer-sensualiteit, Bob Dylan-pop, David Crosby-somberte en Little Feat-funk. Ook zijn er flarden progrock, jazz, psychedelica, folk, ambient en elektronica. Briljante wispelturigheid. Voor de westcoast-zang had Wilson, die het meeste materiaal schreef en veel zelf inspeelde, hulp van Crosby en Graham Nash. Lefgozer Wilson prikkelt, verbijstert, verrast, ontregelt en ontroert. En doet wat melancholie betreft denken aan het in 1977 in een hilarisch ongenuanceerde recensie in OOR neergesabelde Pacific Ocean Blue van zijn naamgenoot Dennis. Het enige soloalbum van deze Beach Boy is nog steeds een fijne plaat. Fanfare is nog beter. Sterker: het is een meesterwerk. RENÉ MEGENS