Na DSVII, een verzameling instrumentale nummers die neigden naar ambient en videogame-soundtracks, markeert Fantasy de terugkeer van synthpopgrootheden M83 naar de meer popgeoriënteerde sound van albums als Hurry Up, We’re Dreaming (2011). Tenminste, in theorie.

In de praktijk voelt dit album opnieuw aan als een verzameling schetsen en ideeën, maar dan nu voorzien van vocalen. Het is allemaal uiterst sfeervol wat boegbeeld (en enig vast bandlid) Anthony Gonzalez hier neerzet, maar het ontbreekt ook aan elke dynamiek of spanningsboog. Ja, bijna ieder nummer bouwt wel op naar een climax waar je haren recht overeind van gaan staan, maar dat gebeurt steeds op vrijwel dezelfde manier. Variaties op de formule zijn vaak van korte duur. Zo ontvouwt zich in het titelnummer – na een ouderwets etherisch intro – opeens een discobeat, maar al snel maken dezelfde dromerige synthesizers die het hele album lang al je oren in suizen hun intrede en tikt Gonzalez ergens diep begraven in de geluidsmix voor de zoveelste keer de bovenste registers van zijn kopstem aan. Het enige nummer dat boven het maaiveld uitsteekt is het acht minuten durende epos Kool Nuit, dat begint met een plechtig symfonisch intro en vervolgens een krautrock-afslag neemt naar een ditmaal wel effectieve climax. Gonzalez kan het dus nog wel, maar laat dat hier maar sporadisch horen.