Hoe hebben we in ’s hemelsnaam zeven jaar zonder een nieuwe Japandroids overleefd? Al bij de eerste tonen van opener Eye Contact High voelt alles vertrouwd aan. Noisepop met ballen, indie met een randje en een refrein dat niet meer uit je hoofd gaat. Zanger/gitarist Brian King channelt z’n inner James Blunt door te zingen over een toevallige ontmoeting in de tram en alles is goed met de wereld.

En daar zit ook het ‘probleem’. Want ondanks hun lange afwezigheid klinkt Japandroids gewoon als Japandroids. Net iets minder gelikt dan op voorganger To The Wild Heart Of Life (2017), maar niet zo rauw en opwindend als op prijsalbum Celebration Rock (2012). Niet dat het kabbelt, maar je kunt de tien nummers zo uittekenen. Single Chicago is wat dat betreft het perfecte voorbeeld: het bekende gitaargeluid, op elkaar gestapelde drumpartijen en een tekst ergens tussen zelfvernietiging en teen angst in. Traditiegetrouw mag drummer David Prowse ook een nummer zingen. A Gaslight Anthem – dat niks te maken heeft met de band met bijna dezelfde naam – is het rustigste nummer van de plaat. Positively 34th Street moet het vervolgens vooral van het verslavende refrein hebben: ‘I’m a walking, talking, drinking, smoking, gambling kinda girl.’ Afsluiter All Bets Are Off – alweer over een ontmoeting met een meisje – is een mooi einde van een rijke carrière. Fate & Alcohol is namelijk het laatste album van Japandroids. We gaan de Canadezen missen. En nu is het tijd voor een biertje en een sigaret.