In 1987 begon Steven Wilson helemaal onderaan de ladder met Porcupine Tree en werkte zich langzaam omhoog. En nu, twintig jaar later, heeft Robert Fripp tijdens de laatste drie tournees van Porcupine Tree het voorprogramma verzorgd en is te gast op Fear Of A Blank Planet. Ook de aanwezigheid van Alex Lifeson (Rush) en hun contract met Roadrunner tonen aan dat de groep aan de vooravond van de grote doorbraak staat. Maar het beste bewijs vormt de kwaliteit van Fear Of A Blank Planet. Het negende studioalbum is hun meest ambitieuze werkstuk tot nu toe. Het zes nummers tellende conceptalbum balt in vijftig minuten alle kracht en kwaliteit van Porcupine Tree samen tot een onvergetelijke luisterervaring. Niet eentje die past in het rijtje van klassiekers van progrockdinosaurussen als Genesis, Yes en Floyd. Daarvoor is het geluid van Wilson & co. veel te eigentijds. Het middenstuk van de zeventien minuten durende killertrack Anesthetize is daar exemplarisch voor. Sowieso is Anesthetize een schoolvoorbeeld van de perfecte combinatie van tekst en geluid. Het naar eigen zeggen ‘beste lange nummer dat ik ooit heb gemaakt’ valt tekstueel in drie delen uiteen (groeiende zelfkennis/dag uit het leven/traumatische jeugdherinnering) en de muziek ondersteunt die emoties naadloos. Vooral de prestatie van drummer Gavin Harrison grenst aan het geniale. Niets ten nadele van In Absentia en Deadwing, maar FOABP is hun finest hour. FRANS STEENSMA