Het stond in een recensie van hun album Wait Long By The River, waar verder – Tepper kennende – uiteraard niks van deugde: ‘Wat is dit? (…) Engels accent? Pleur op zeg! Als je, zoals The Drones, een bloedhekel hebt aan punk en garage hoef je nog niet te proberen ons deze onzin als rock & roll voor te schotelen’. Een jaar later, bij het verschijnen van derde album Gala Mill, was ’t definitief over tussen Tepper en The Drones: ‘Hier speelt maar één kwestie: The Drones willen de nieuwe Nick Cave worden, en wel nu. Ain’t gonna happen, fucker. En nu opzouten met die stomarock’. Fast forward dan maar? Fast forward. ‘The best songs are like bad dreams’, luiden de eerste tekstregels op Feelin Kinda Free, het zesde reguliere album van de Australische band. En met die beginselverklaring schiet zanger/gitarist Gareth Liddiard midden in de roos: Feelin Kinda Free is één grote bad dream en de soundtrack is navenant: koortsig, naargeestig, broeierig, hallucinant en, inderdaad, soms gecontroleerd morsig op een Bad Seeds-achtige manier. De voiceover – een venijnig lispelende Liddiard – doet intussen wat ie moet doen. Bloedspannende muziek levert ’t op. Al zou Nanne Tepper daar vast en zeker anders over gedacht hebben.