De man kijkt naar binnen of in ieder geval naar net buiten het raam. The Libertines – moeten genoemd – grossierden in het groots maken van het kleine. Een meeslepende vriendschap, een grootse droom van Engeland, een nucleaire explosie van een break-up. Nu, hij leeft nog, het is twintig jaar later en Peter Doherty presenteert zijn derde soloplaat onder zijn eigen naam. En hij zingt over calvados, een gedestilleerde drank op basis van appels die ze maken in Normandië, bij ‘m om de hoek.

In Prêtre De La Mer klinkt de stem van de lokale priester die om de zegeningen van de zee smeekt. Hij zingt over het schrijven van liedjes voor zijn dochter, met pure poëzie als ‘And if that lullaby is a hit / Dad can buy you loads of cool shit’. Een kleiner werk dus, vaak ’s nachts bedacht in kleine kamers waar het rustig was. Al kent de tweede helft meer dan één niemendalletje over godbetert het scoren van drugs. Het levert de zoveelste wisselvallige plaat op waar het goud uit de stroom geplukt moet worden, al is het íets makkelijker zoeken dan op het laatste Libertines-album.

Speciale vermelding nog voor het titelnummer: Felt Better Alive is écht een heel catchy liedje. Subtiel, reflectief en met precies dat mespuntje romantiek dat het oeuvre van de man nog steeds onweerstaanbaar kan maken. Geen bestormingen van een pantheon, maar bloemen op een muur. Genoeg.