The Poison was een ongenaakbaar metalcore-album. Zo’n plaat die zich perfect leent voor je dagelijkse afreageermomentje. Bij opvolger Scream, Aim, Fire ging het tempo ineens omlaag, alsof Bullet For My Valentine wilde laten zien echt wel fucking metal te zijn. Ze waren toch niet voor niets op tournee . . .

Valt dat toch even een portie tegen. Het begint al bij opener Your Betrayal, een tranentrekker pur sang. Ja, het is minder log dan voorheen, maar de Welshmen lijken wel vergeten te zijn hun versterkers aan te zetten. Grootste euvel is echter niet de catchy aanpak waarvoor Bullet For My Valentine heeft gekozen, maar het gebrek aan goede nummers. Alsof de band geen ideeën meer had en daarom maar zeven totaal inwisselbare tracks tussen vier aardige – met Pleasure and Pain als uitschieter – heeft gepropt. Fever roept geen enkele positieve of negatieve emotie op, behalve als je echt naar de pruttelpoëzie van zanger Matt Tuck gaat luisteren. Van de zelfverklaarde ‘grootste Britse metalband sinds Iron Maiden’ hadden wij toch meer verwacht.