Het is er niet toegankelijker op geworden en van iets als een eenduidige sound is minder dan ooit sprake. Er valt genoeg te genieten op Measure, maar om de plaat op waarde te schatten zijn vele luisterbeurten nodig. Het bekende XTC meets Belle & Sebastian-geluid is er nog steeds (Them That Do Nothing), maar de band schakelt ook makkelijk naar David Bowie (Each Time Is A New Time), Brian Eno-achtig minimalisme (de titelsong) en progrock à la King Crimson. De tweede helft van Measure kent meerdere terugkerende thema’s en een afsluitende songcyclus. De plaat is bij vlagen fascinerend, maar ook topzwaar. In ieder geval een pracht van een commerciële zelfmoord. JOHN DENEKAMP