De bandnaam is een afkorting van fucked up, got ambushed, zipped in voor Vietnam-veteranen. In 1984 was het een albumtitel van de Britse progrockers Marillion, maar interessanter was de muziek van de iets daarna vanuit Washington opererende band die een eigenzinnige mix bracht van hardcorepunk, rock en wave. Met hun kortgeschoren koppen zagen ze eruit alsof ze zo uit het leger kwamen, maar niets was minder waar. In plaats van kamikazepiloten was dit eerder een stel politiek correcte goedzakken dat voor elk goed doel wel een benefiet gaf.

Zanger/gitarist Ian McKaye had daarvoor met al even juiste uitgangspunten agressief snelle punk gemaakt in Minor Threat, maar Fugazi was muzikaal interessanter. Daar draaide het om knappe gitaarriffs, een groovy ritmebasis en sterke teksten. ‘You can’t be what you were, so you better start being just what you are.’ De elf songs van hun eerste, in januari 1988 opgenomen demo worden nu voor het eerst uitgebracht, op Dischord, het in 1980 opgerichte label van McKaye. In andere versies verschenen drie songs op hun later ook aan Repeater toegevoegde eerste EP en drie andere op 13 Songs. Een aantal tracks verscheen nog nooit, terwijl de kwaliteit ervan amper onderdoet voor de rest. Hooguit is het geluid, vreemd genoeg, zelfs wat cleaner dan op die eerste albums en het tempo van culthit Waiting Room iets trager. Maar verder niets dan lof. Fugazi was een geweldige band met het hart op de juiste plaats en een sound die vaak geïmiteerd maar nooit meer geëvenaard werd. Officieel stopte de band nooit. Hopelijk is deze release een reden om weer eens te gaan toeren.