Anno 2006 ligt dat landschap er voor de vijf New Yorkers bepaald niet rooskleuriger bij. Integendeel. De jonge honden – al dan niet met ‘The’ voor de naam – waren de afgelopen twee jaar niet aan te slepen (noch te temmen) en als de heren aanzwengelaars dan met een Cruciale Derde komen die hier en daar tóch al wat geforceerd en uitgeblust klinkt, mogen we handenwrijvend de messen slijpen, niet? Yep. Maar laten we ons er om te beginnen niet zélf aan snijden: First Impressions Of Earth is zeker geen slechte plaat. Julian Casablancas en zijn mannen klinken bij vlagen – Juicebox, Razorblade, Electricityshape, Ize Of The World – energieker en pakkender dan ooit, en ook hun overtuigend geëtaleerde drang om zich muzikaal te blijven vernieuwen en uitdiepen, of dat nu goed uitpakt of niet (eindstand: fifty-fifty), is lovenswaardig. Maar het lijkt alsof het acuut misgaat zodra de lamlendigheid van Casablanca’s thematiek – verveling, onverschilligheid, voorspelbaarheid, drank en the burdens of being famous – overslaat naar de muziek. Dan is het ineens driftig dieptepunten turven: het letterlijk én figuurlijk vermoeid klinkende On The Other Side (‘I’m tired of everyone I know / Of everyone I see on the street and on TV’), het al even zeurderige Killing Lies, het richtingloos kabbelende Evening Sun en de absolute all-time low in de Strokes-carrière: het zwalkende, tergend vals gezongen 15 Minutes, waarin Casablancas beurtelings klinkt als Shane MacGowan, Mark E. Smith en Armand. En wat moeten we nou precies met die malle gitaaracrobatiek (tussen progrock en Muse) in Heart In A Cage en Vision Of Division? Oké, een handjevol missers op een plaat met veertien tracks is geen schande, maar omdat er iets te veel ongevaarlijk standaard-Strokes-spul en verdomd weinig écht spectaculairs tegenover staat, zetten de zeperds hier wel een beetje de toon. En wordt de openingsrit van ‘bandjesjaar 2006’ toch nog gewonnen door een stel snotjochies uit Sheffield. ERIK VAN DEN BERG