Voor FLOTUS, het veertiende album van het collectief uit Nashville, heeft Wagner gemeend om een van zijn handelsmerken, zijn bariton, te vaak door de mangel c.q. vocoder te halen. Warmhartige menselijkheid is daardoor meestentijds vervangen door mechanische kilte. Ronduit bizar. Het andere nieuwe aan Lambchop 2.0 zijn electrobeats. Ze zijn een vervolg op de samenwerking van Wagner met twee Lambchop-collega’s onder de naam HeCTA (The Diet, 2015). Ditmaal koos Wagner voor minder felle varianten. Op zich is er niets mis met die milde elektronica. James Blake zou het boeiende, nogal abstracte Directions To The Can kunnen coveren. Wagner heeft lef. FLOTUS heeft twee lange composities. Het bijna twaalf minuten durende In Care Of 8675309 houdt de spanning er niet in. Het nog zes minuten langere The Hustle daarentegen is het albumhoogtepunt. Het is geen remake van de discohit van Van McCoy uit 1975, maar een uitgekiend opgebouwd electropopnummer met normale zang. De vocale inconsequentie van The Hustle maakt het eigenlijk nog erger: het in aanleg verre van slechte FLOTUS was zoveel aantrekkelijker geweest als Wagner niet als een robot had willen klinken.