Een kleine negen jaar geleden vertelde dit trio mij dat de opnamen van hun eerste plaat welgeteld 450 dollar hadden gekost. Dat was waarschijnlijk ook precies de reden waarom dat naamloze debuut, vastgelegd als mid-twintigers in een kelder in Bloomington, Indiana zo puur, rauw, eerlijk en soulvol klonk.

De bandleden Durand Jones (zang), Aaron Frazer (drums/zang) en Blake Rhein (gitaar) componeerden samen, hadden allen inbreng in de melodieën en riffs en waren ook alledrie fan van de arrangementen op de platen van Curtis Mayfield, Isaac Hayes, The Stylistics en Sylvia Robinson. De band blinkt nog altijd uit in tracks in de categorieën zwoele funk en southern soul. Om beurten worden die gezongen door Jones, met zijn wat vollere, rauwe stem, en drummer Aaron Frazer, die over een machtige falset beschikt. Frazer vertelde destijds niet in te gaan op mijn wens nooit een duurder album te maken en voorspelde toen al in de toekomst zoeter te zullen gaan klinken en strijkers te gaan gebruiken. Dat klopte. Op derde album Private Space (2021) zaten zowaar ook invloeden uit de funk- en discoperiode uit de jaren zeventig, maar op Flowers keert het trio nu bewust terug richting het gevoel dat er destijds in die kelder uit de begintijd heerste. Opnieuw schreven ze alles samen, maar dit keer gebruikten ze de thuisstudio van Rhein in Chicago. Minder rauw, want muzikaal verder en met meer levenservaring. Wel is het gevoel bij de op one take demo’s gebaseerde tracks even puur als in het begin. ‘Speelser, maar met meer wijsheid’, aldus het trio dertigers nu. Het resultaat is een sterk elftal zoetgevooisde, vooral vederzachte soulliedjes over de liefde en andere ups en down in het leven. En godallemachtig, wat bezitten Jones en Frazer nog altijd machtig mooie stemmen om die woorden geloofwaardig te maken.