King Gizzard & The Lizard Wizard (sedert 2012) heeft nu al negen albums uit. Je kan bewondering hebben voor deze jongens, met een diepe buiging voor hun puriteinse werkethiek, maar eigenlijk zijn het gewoon nerds. Obsessieve muzikanten die steevast blijven hangen in hun onnozele ideeën en elk aangeslagen akkoord opschalen tot studioproject. Een eindeloos repeterende plaat? Noganon Infinity (2016). Een album waarop elk nummer precies even lang is? Quarters (2014). Hele liveopnames met slechts één (uitgerekt) liedje op de setlist? Check. Zo valt er bijna maandelijks een nieuwe King Gizzard op de deurmat en stampen wij, recensenten, de voegen uit ons toetsenbord om het tempo bij te houden.
Gelukkig worden de albums steeds beter. Dit is er weer zo een: Flying Microtonal Banana. Een album dat volledig is ingespeeld met microtonale instrumenten, ofwel: gitaren met vollere octaven. Denk aan een piano met extra noten tussen de zwarte en witte toetsen. Om het nieuwe speelgoed te onderzoeken, brengt de band dit jaar vijf (!) albums uit. Niet meteen gaan zuchten, want het levert fraaie muziek op. De blauwdruk van dit vrolijk pulserende zevental blijft de nalatenschap van de vorige maand overleden Can-drummer Jaki Liebezeit. Drummen als een metronoom dus, machinaal en rechtlijnig, met een aanstekelijk trekhaakeffect. Op de play-knop drukken is meerijden. De nieuwe instrumenten zorgen voor een kleine wijziging in het bandgeluid. Het is allemaal wat sierlijker geworden. Iets minder Autobahn, iets meer Oosters stadsrumoer, met sitar-achtige partijen (Open Water) en Turkse zurna–fluiten (Billabong Valley). Soms parkeren de Australiërs hun krautrockbolide zelfs even, om zich te verpozen op een tropisch eiland met Afrobeat-trommeltjes en heupwiegende gitaarlijntjes (Melting). Prima hoor. Het smaakt uitstekend, zo’n eerste microtonale ‘banana’. Al zal het moeilijk zijn dit een hele tros interessant te houden. Vijf albums in twaalf maanden – je zou die jongens af en toe een andere hobby gunnen.
