‘Een introverte, introspectieve plaat’ moest het worden, die ‘moeilijke tweede’, zo vertellen de mannen van de Ierse postpunktrots Fontaines D.C. in de huidige OOR. Pas als je A Hero’s Death hebt uitgezeten tot het onverwacht windstille eind, met die twee atypische ballads, moet je ze gelijk geven. En snap je de titel – en de ironie ervan – pas écht. Die hero, dat is de band zelf, althans de bijna-mythe die ze na het bliksemsucces van debuut Dogrel (amper een jaar oud) waren geworden. Door nu een andere, meer impressionistische kant van zichzelf te laten zien, proberen ze zich van die mythe te ontdoen. Weer menselijk te worden. De held moest dood. De vraag is dan natuurlijk of dat gelukt is.