Is het bravoure? Nee. Althans niet zoals bij die andere twee clubjes jonge honden die de afgelopen twee jaar de onvrede op de Britse eilanden (pre-Brexit) van een stem en een smoel kwamen voorzien. Shame en Idles zijn, kort door de bocht, brutaal en van de straat. En boos en cynisch en goudeerlijk.
De vijf jongens uit de Dublinse arbeiderswijk The Liberties die Fontaines D.C. vormen, laten zich er vooral op voorstaan dat ze authentiek zijn. En reflectief. Oude zielen in feite, vervuld van nostalgische gevoelens, mijmerend over ‘hun’ Dublin – dat van vóór de gentrificatie – en bladerend in de werken van Brendan Behan en James Joyce, onderwijl luisterend naar The Pogues. Chroniqueurs van het romantische stadsleven in de traditie van, vinden ze zelf, Lou Reed (New York), The Kinks (Londen) en The Smiths (Manchester). Vóóruit hoeft niet per se. Als het maar echt is. Waarachtig. En liefst een beetje poëtisch verwoord. Dat valt te prijzen. Hoe zich dat ondertussen, al een handvol singles lang en nu ook per debuutalbum (met daarop overigens al die singles), naar muziek vertaalt? Dapper maar wisselend. Ondanks het beperkte vocale bereik van Grian Chatten – die à la Joe Casey van Protomartyr vooral praatzingt – en de soms nogal drammerig voortstompende indierock van zijn begeleiders blijft de boel over ‘t algemeen pakkend en opwindend, misschien júist door de elementaire, bijna klassieke aanpak die oerpunkbands als The Clash ook hanteerden: vuur, drive en geldingsdrang telden, melodie kwam later. En als alleen een pakkende slogan of lekker bekkende oneliner – liefst on repeat – de truc deden, ook prima. Fontaines D.C. past het hier regelmatig toe. Maar het werkt niet altijd. In songs als Sha Sha Sha (met London Calling-intro!), Roy’s Tune en Hurricane Laughter gebeurt weinig en dan doet Chattens monotone voordracht al gauw het licht uit. Terwijl ze het wel kúnnen: Liberty Belle is bubblegumpop van topklasse – het detoneert nog net niet – en ook songs als Television Screen, Boys In The Better Land en het in Joy Division-mineur verpakte The Lotts drijven op een winnende combinatie van sterke hooks en (typische Ierse?) melancholie. En over typisch Iers gesproken: het in Shane MacGowans laatste bodempje whisky gemarineerde walsje Dublin City Sky luidt Dogrel natuurlijk op meer dan treffende wijze uit, al duurt het te lang en blijft een climax uit. Het zal het verschil zijn tussen de jongens en de mannen. Nog wel. Want Fontaines D.C. heeft alleen maar toekomst.
