Op 30 november is het twee jaar geleden dat Shane MacGowan het tijdelijke voor het eeuwige verruilde, een verhuizing waarvoor de verhuiswagen al meerdere decennia stationair draaide, klaar om elk moment te vertrekken. Gezien zijn vernietigende levensstijl mag het een wonder heten dat hij uiteindelijk toch nog 65 is geworden.

De in Engeland geboren Ier was een poëtisch geaarde en literair onderlegde liedjesschrijver die werd bewonderd door iedereen, van Dylan tot Springsteen. Met The Pogues stampte hij in de jaren tachtig een nieuw genre uit de grond: paddypunk, een onweerstaanbare samensmelting van Ierse folk en punkrock. Volgens Tom Waits, nog zo’n bewonderaar, speelde het gezelschap als ‘sailors on shore leave’.

Die omschrijving gaat ook op voor Dropkick Murphys, een van de vele navolgers van The Pogues. De Bostonse protestpunkers, uitgerust met onder meer doedelzak, accordeon, mandoline en tin whistle, eindigen hun degelijke dertiende studioplaat met de song ‘die je wist dat zou komen’. One Last Goodbye, een weergaloos eerbetoon aan MacGowan, tovert eerst een glimlach op het gezicht (‘“Piss off, you wanker”, you signed on my soul’) en zorgt daarna, als de koorzang van de traditional Mo Ghile Mear (‘Mijn dappere held’) inzet, voor vochtige ogen. Inderdaad, een man zoals hij zullen we nooit meer tegenkomen.