Het album lijkt in eerste instantie namelijk ‘gewoon’ een popplaat vol potentiële megahits, vergelijkbaar met de ijzersterke tweede van Carly Rae Jepsen. Nummers als Bad Blood, Fool To Love en Adore You bevatten genoeg repetitieve refreinen, kneiterbassen en danceinvloeden om een commerciële doorbraak met grote zekerheid te voorspellen. Nao is echter, net als Jepsen, tot op heden niet echt doorgebroken bij het grote publiek. Haar popmuziek zit simpelweg te goed in elkaar voor dovemansoren, vermoed ik. Onder For All We Know’s toegankelijke oppervlakte schuilt namelijk een hoop indrukwekkende techniek. Nao’s sterkste nummers zijn bijvoorbeeld subtiel doorspekt met jazz- en funkinvloeden en haar stem – een ietwat kinderlijke piep à la FKA Twigs, Grimes en Chvrches – blijkt een verrassend soulvol instrument. Net als Prince fuseert Nao elementen uit de meest uiteenlopende genres (van rock tot funk tot disco) tot een geheel eigen, uitermate verslavende vorm van popmuziek. Niet te missen debuut.