Four is voor de helft beslist een return to form: in songs als Octopus, Day Four, V.A.L.I.S. en Team A laat Bloc Party nog eens op superieure wijze horen hoe je onrust en nervositeit in strakke, staccato uitgevoerde popliedjes perst. Bovendien is daar alle overbodige muzikale poespas overboord gezet en blijft het geluidsbeeld dat van een ‘ouderwets’ bandje: kaal, organisch en voldoende ruimte biedend aan de ouderwets paranoïde maar hoopvolle blik van Okereke op zijn (liefdes)leven en zijn thuisland. Bloc Party zoals we ze het liefst horen (toch?). Het gaat pas mis zodra de groep zijn spierballen meent te moeten tonen en zich verbeeldt Amerikaans bloed te hebben. Dan komt die vergeelde grungeband à la Smashing Pumpkins wel héél dichtbij (Kettling), zit Queens Of The Stone Age ineens in de verkeerde film (Coliseum) en turven we zelfs emocore volgens At The Drive-In-recept (plaatopeners So He Begins To Lie en 3×3). En horen we daar de Chili Peppers in het funky rockliedje Real Talk’ Enfin, laten we niet te zuur doen: Bloc Party doet weer mee en da’s mooi. Maar meer dan het voordeel van de twijfel krijgen ze niet. ERIK VAN DEN BERG