Als Foxygen-fan moet je de band nogal eens verdedigen. Er is altijd wel iets te aan het hotsende-botsende project van schoolvrienden Jonathan Rado en Sam France. Te chaotisch, te theatraal, te doodvermoeiend.

Bij ons thuis klonk ook weer gezucht toen halverwege Seeing Other People, het zesde studioalbum van de band, prijsnummer The Thing Is werd ingezet. Waarom zou je in hemelsnaam zó overdreven de Bruce Springsteen uithangen? Met die houterige swing uit diens Born In The USA-jaren en alle potente bouwvakkerskreten die erbij horen (yeah, wow, come on boys). Maar zo werkt Foxygen dus. De pophistorie wordt opgezogen, herkauwd en in gepersifleerde vorm weer uitgespuugd. Deze LA-kids zijn meer retro dan hun gele brillenglazen en komen ermee weg omdat ze alles vól overtuiging doen. Hoe gekker, hoe beter. Dat bewees het Broadway-esque Hang (2017) wel: met een extra injectie zotheid bleek Foxygen een nog veel leukere band. Wat dat betreft is Seeing Other People – negen liedjes over de roerige doorbraakjaren van de band – redelijk bescheten. We horen een gebalde-vuisten-ballad (Livin’ A Lie), een Bowie-crooner (Mona) en een funkjam (The Conclusion), maar op die Springsteen-uitspatting na staat overal de handrem op. Ze zullen toch geen serieuze popband willen worden?