Zelfmoord, angst, verlies en vooral spijt zijn de terugkerende thema’s. Samen met de donkere en lompe gitaarriffs maken ze van Frailty een loodzwaar album. Op bepaalde momenten (The Wolf, Hellbound Heart) doet de band denken aan Cursed. Op zijn best is The Banner echter op snellere nummers als Leechbath en Funerals. Net wanneer je als luisteraar bijna kopje onder gaat in het cynische wereldbeeld van Southside en co. is daar afsluiter The Father And The Waynard Son. De opbouw, de emotie, en zelfs het melodieuze grijpen je nog even naar de keel, alvorens je met een zucht je cd-speler uitzet. Frailty is een moeilijk behapbare schijf, maar wel eentje die van The Banner niet het zoveelste inwisselbare metalcorebandje maakt.