ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Sindsdien werd het er niet veel beter maar ook niet veel slechter op, met als logisch gevolg dat hele volksstammen zwichten voor de onheilszwangere stadium anthems van de jongelingen uit Londen; in de UK haalden tot op heden al hun platen de top 5. Goed, waar vierde worp Friends te plaatsen in het pantheon der hedendaagse popmuziek? De plaat heeft weer alles in zich om de charts te bestormen: grootse refreinen, empathische teksten (‘No, I’m not gonna break your heart or even bruise it’) en een berg bombast in de productie. Die de jongens ditmaal overigens zelf voor hun rekening namen, waarvan akte en waarvoor hulde. Wat is dan precies het punt? Simpel, White Lies heeft een geloofwaardigheidsprobleem. De vorm gaat voor de inhoud uit en échte emotie is nergens te bespeuren. Wat niet wegneemt dat ik Take It Out On Me en Is My Love Enough? na twee luisterbeurten hard meezing. Je begrijpt: White Lies verwart me. En Friends maakt het er niet duidelijker op.