Een nieuw begin. Linkin Park had er behoefte aan. Zeven jaar geleden beroofde frontman Chester Bennington zichzelf van het leven en lange tijd wist niemand hoe het nou verder moest met een van de meeste succesvolle nu-metalbands aller tijden. Dat het publiek Linkin Park niet vergeten was, bleek wel bij de aankondiging van dit nieuwe hoofdstuk. Wekenlange speculaties en een livestream met miljoenen kijkers toen de groep dan eindelijk op het podium stond. En afgezien van wat controverses rondom nieuwe zangeres Emily Armstrong – Scientology, foute vrienden – was iedereen meteen aan boord: Linkin Park 2.0 leek levensvatbaar.
Eerste single The Emptiness Machine was de perfecte wedergeboorte. Mike Shinoda mag in zijn herkenbare stijl de weg plaveien voor Armstrong, die laat horen over een bereik te beschikken dat ook ieder oudje van de groep aankan. Bovendien heeft het nummer ballen. En die ontbraken nou juist op het vorige album One More Light (2017), het grootste gedrocht dat Linkin Park ooit maakte. Ook From Zero kent een paar van die zouteloze momenten (Cut The Bridge en vooral het verschrikkelijke Overflow), maar blijft overeind door bijna ouderwetse nummers als Heavy Is The Crown en Stained. Zelfs een meer ingetogen nummer als Over Each Other werkt, door de uithalen van Armstrong, al moet Linkin Park hier wel oppassen niet teveel als doorsnee rockband te klinken. Gelukkig komt Casualty direct erna en horen we Shinoda zelfs grunten. Niet perfect, wel lekker anders. Echt genieten is het bij Two Faced, vooral door de openingsriff die herinneringen oproept aan One Step Closer, en ook de signature scratches doen het goed. Hetzelfde geldt voor het bijtende IGYEIH, waarin Armstrong nog maar eens excelleert en Shinoda een dienende rol heeft. Linkin Park doet er weer toe. En dat is knap.