Juist, een van de hardst beukende platen van het jaar. Het knappe is: Every Time I Die schuift – natuurlijk onder invloed van Ballou – op naar een nog harder geluid, nog waanzinnigere riffs en nog meer intensiteit, maar weet tegelijkertijd die kenmerkende swing te behouden. Het is die swing die van bijvoorbeeld The Big Dirty (2007) en Ex-Lives (2012) platen met een geheel eigen karakter maakte. Op het eerste gehoor op From Parts Unknown, album nummer zeven, minder southern rock, wat minder mathcore en wat meer spierballen, maar dat technische en swingende zit er nog wel degelijk in. Het maakt van From Parts Unknown een bijna dreigende plaat, met veel korte chaotische nummers, met daarin natuurlijk de kenmerkende cynische teksten van Keith Buckley. Wat is het lekker dat er na het ziedende openingstrio ineens een track als Overstayer tussen staat. Nog steeds bovengemiddeld hard, maar ook met rustpuntjes, wat adempauzes. En het trage begin van Moor dat – niet verrassend – na anderhalve minuut alsnog losbarst. Alles klopt. Every Time I Die wordt ook na zeven albums alleen maar beter. Een prestatie van wereldklasse.