Afwijkende popliedjes maken, daar is dit kwartet uit Liverpool het beste in. Hun werk is grotendeels terug te voeren in twee categorieën: variaties op de psychedelische jaren zestig en korte, felle punkuitspattingen. Het eerste consistente album moeten ze nog steeds maken, maar Funf spant qua variatie en onsamenhangendheid duidelijk . . .

Dit lijkt een bak willekeurig achter echter geplaatst, afgekeurd restmateriaal en dat is het ook! B-kantjes én minder. Stukjes ongeproduceerde soundtracks, gespeeld door nep-Ventures die de melodica ontdekt hebben, overstuurde schreeuwpunk en een Pink Floyd-coverband ten tijde van Ummagumma in een oosterse b-film. Heel soms is het idee aardig, maar deugt de uitwerking niet. Dit is een totaal overbodige release van een band met kuren. Clinic is een beetje ziek. WILLEM JONGENEELEN