‘Meg Baird-liedjes bestaan zelden uit nette verhalen […] Voor Meg is het mysterie het medium’. Laten we ons als gewillige luisteraars opstellen en vanuit deze op haar website te lezen aanname vertrekken als we Furling, het vierde soloalbum van Meg Baird, opzetten.
Want misschien is het makkelijk om melig te worden als ze aftrapt met Ashes, Ashes, een instrumentaal nummer van zo’n zes minuten dat er een nogal Californische definitie van ‘mysterie’ op nahoudt. Ofwel: traag, vol zonlicht en lome middagen, starend naar de hemel doorgebracht. Voeg daar in de volgende liedjes een stem aan toe die als verre echo van Sandy Denny over dit lome gebeuren heen zweeft en je snapt dat to furl – het omwikkelen van iets – het basisgevoel van dit album vormt. Zonder vastomlijnde structuur, zonder koude wind die een wolk voor de Californische zon blaast. Zonder hoogtepunten ook – dit is geen album van pieken en dalen, behalve dan misschien het heuveltje dat Will You Follow Me Home vormt. Waar eerder solowerk maar vooral de platen met Espers en Heron Oblivion nog wel eens voor een vleugje adrenaline zorgden is het hier kalmte, kalmte, kalmte. Kalm verdriet, kalme blijdschap, de zon die schijnt, ademhaling, wat wuift dat blad mooi en die wolk daar, die lijkt op een olifant.
