Bewijs dat we met een geniaal muzikant te maken hebben toch? Niet te snel, dat dachten we immers in 2003 ook, toen productieduo The Neptunes de hitlijsten domineerde door voor jan en alleman de beste nummers te schrijven. En dat terwijl we toen nog niet eens bijgekomen waren van het al net zo sterke N.E.R.D.-album In Search Of… Nooit werd duidelijk wie nu het brein was van het productieduo en de driemansband. Wel bleek al snel dat 2003 de piek was voor Pharrell en zijn vrienden. Er waren nog wat mooie uitschieters, zoals Drop It Like It’s Hot en de productie van het album Hell Hath No Fury van Clipse. De laatste jaren kon Pharrell totaal geen potten breken, wat zijn comeback alleen maar opmerkelijker maakte. En zeg nou eerlijk, wie herinnert zich In My Mind nog, het solodebuut van Pharrell uit 2006? Datzelfde lot zou G I R L beschoren kunnen zijn. Aan goede nummers heus geen gebrek. Naast Happy is Marilyn Monroe een aanstekelijk nummer, op Come Get It Bae bewijst Pharrell dat hij het maken van een perfecte beat nog niet verleerd is en het Daft Punk-refrein op het verder matige Gust Of Wind is heerlijk. Maar ook staan er op G I R L een hoop matige opvullers in de slechtste traditie van de mindere N.E.R.D.-werk. In het begin van het album zijn het vooral de pastiches op het vroege werk van Michael Jackson die snel gaan vervelen, zeker omdat Pharrell het Nile Rodgers-gitaartje telkens maar weer van stal haalt (overigens zonder dat Rodgers op dit album te horen is). In de laatste nummers van G I R L is de fut er helemaal uit. Te vaak bedient Pharrell zich op dit album van bekende trucjes, waarbij hij vooral druk is met het oppoetsen van successen uit het verleden. Hij blijft de man van de geweldige singles, dit album kan daar nooit aan tippen. ALEX VAN DER HULST