Ik moet nog steeds wennen aan Mark Lanegan 2.0. Dat hij na het gitzwarte Bubblegum uit 2004 definitief afkickte, vervolgens hyperproductief werd en zijn gouden baritonstem leek uit te lenen aan iedereen die een aanvraag indiende. Dat hij synthesizers . . .

Na een ontmoeting in 2012 naar aanleiding van Blues Funeral begreep ik dat de mythe rond zijn persoon niet meer strookt met de werkelijkheid. Ja, hij lag ooit in de goot en nee, hij is niet zijn vriend Kurt Cobain achterna gegaan. Net als Greg Dulli, die samen met Josh Homme wat hand- en spandiensten verleent op Gargoyle. Het is een grofkorrelig klinkende plaat vol elektronica en bijpassend gitaarwerk geworden, een stuk minder klinisch en dun dan op voorganger Phantom Radio. Lanegan brengt zijn gothic disco hier schurender dan New Order of Depeche Mode, al is de insteek wederom behoorlijk luchtig. Aanstekelijk zelfs: Gargoyle bevat met Death’s Head Tattoo, Nocturne, Beehive en Emperor pakkende indiehitjes. Zelfs de rustpunten Blue Blue Sea en Sister doen niet zwaar aan, al staat het vocabulaire van Lanegan nog altijd vol met woorden als demons, morphine en destruction. Gargoyle klinkt ongedwongen, bijna speels soms, en is de meest toegankelijke plaat in zijn oeuvre geworden. Het blijft raar, maar ik geloof dat ik het nog leuk vind ook. Geen Whiskey For The Holy Ghost, maar dansen op een spaatje rood.