Om zijn zinnen te verzetten gaat hij als een idioot zijn huis opruimen: ‘Try not to get caught, try to think like a machine / Focus in on the task, try not to think what it means’ (Half Dead). Hij zet ’s morgens koffie voor twee en drinkt het allemaal maar op, omdat zij een hekel aan verspillen had. ‘Can’t get you out of my head,’ jengelt hij Kylie na. Hij wordt achtervolgd door herinneringen. Zodra ze te levendig worden, wordt de pijn ondraaglijk. De nachten zijn het ergst: ‘Spend the night in the company of ghosts, always wake up alone’ (Moon Over Goldsboro). Paradoxaal genoeg klinkt Get Lonely, de vijftiende cd van de Californische singer-songwriter en voormalig lo-fi-pionier, warmer en romantischer dan ooit. De verbittering in zijn stem heeft plaatsgemaakt voor berusting. Darnielle zingt meer dan hij praat, zijn woorden klinken niet langer getergd maar melancholiek. Alsof hij met voorganger The Sunset Tree (een conceptplaat over zijn gewelddadige stiefvader) alles van zich af heeft gespeeld en eindelijk rust heeft gevonden. Leek zijn driftige akoestische gitaarspel vroeger vooral zijn woorden kracht bij te moeten zetten, nu streelt hij de snaren en kleuren piano, orgel, vibrafoon, cello, trombone, trompet en hoorn de liedjes donkerrood in. Eenmaal bijt Darnielle ouderwets van zich af, in If You See Light, met kakofonische, Arcade Fire-achtige percussie, blazers en die indringende kraakstem van neofolkie Darnielle. Ik vind het zijn beste nummer hier. Maar ook zijn gevoelige kant mag gehoord worden.