Op hun vorige platen Man Alive (2010) en Arc (2013) was de sfeer grotendeels ingetogen, vol complexe nummers met dito ritmewisselingen. Het geluid van de band is niet wezenlijk veranderd ten opzichte van die albums, wel is het accent verlegd door het tempo hier en daar op te schroeven, net als het aandeel electro en dance. Het geeft de plaat als geheel een meer natuurlijke sound, vloeiender dan op zijn voorgangers. Het zal mede te danken zijn aan producer Stuart Price (Les Rythmes Digitales, Zoot Woman), die eerder albums van o.a. Madonna, The Killers en Pet Shop Boys onder handen nam. Hij geeft de liedjes meer lucht, waardoor ze toegankelijker worden. Want ook nu staan er nummers op waar je in moet duiken om ze te doorgronden (Fortune 500 en Blast Doors). Deze worden echter afgewisseld met aanstekelijke liedjes als Distant Past, Regret en Zero Pharaoh, die na eerste beluistering meteen blijven hangen. Tijd, wreedheid en authenticiteit zijn belangrijke thema’s op Get To Heaven. Er zijn vele verwijzingen naar het verre verleden, maar ook naar barbaarse praktijken anno nu (The Wheel (Is Turning Now)), om uit te komen bij een weinig vrolijke blik op de toekomst (Blast Doors). De kenmerkende falsetstem van zanger/gitarist/toetsenman Jonathan Higgs is daarbij uiterst effectief; dramatisch in No Reptiles en berustend in afsluiter Warm Healer. Zeer de moeite waard.