Sodeju, deze gasten menen het. Sterker nog: old school woedend zijn ze, met de nadruk op old school. Opener The Dagger vliegt erin op z’n Rage Against The Machines, in Rhinestone Cowboy (geen cover) horen we vervolgens de vroegste incarnatie van stadgenoten IDLES (toen het woord ‘fijnzinnig’ nog niet tot het vocabulaire behoorde) en daarna mag frontman Jay Schottlander – half activist, half snelkookpan – in I Hope You Got It rood aanlopend laten horen dat ie een prima Chuck D in huis heeft.

Gedurende de resterende twintig minuten komt deze Bristolse stoomwals niet meer tot stilstand, al zet afsluiter I See Them Fall een onverwacht sfeervolle punt. Voor wie zich afvraagt uit welke hoek de wind waait: Knives presenteert zich als ‘a community that celebrates marginalised voices, an inclusive space of rebellion for people of colour and the LGBTQ+ community’, maar houdt ’t niet bij vreedzaam of zelfs maar genuanceerd protest.

Integendeel, de kettingzaag gaat er op spectaculaire wijze in, niet alleen tekstueel (het Ploegendienst-adagium ‘100% anti alles’ is nooit ver weg), maar zeker ook muzikaal. Waarbij innovatie zoals gezegd geen speerpunt is: het idioom blijft hangen tussen generieke hardcore, postpunk en nu metal. Maar aan stootkracht en discipline geen gebrek. Lekker zolang het duurt, zeggen we dan.