Is er al ruimte voor Son John Misty? Ja, flauw, maar als je in de eerste regel van je persbericht al over Chateau Marmont begint, jezelf in het eerste het beste liedje in de derde persoon opvoert als de regisseur van de film die we zometeen gaan zien én ook nog eens met de Vader toert, dan vraag je er ook een beetje om.
De Grote Songwriters uit de jaren zeventig zijn ook bij Kramar niet ver weg, en Los Angeles – badend in de ondergaande zon en verscholen in de smog – is ook hier het toneel. En ironie, dat ook. Iets minder poëtisch dan z’n pa, zoals in I’m A Slut: ‘Don’t call me bro / I’m not your brother / Just like my mother / I’m one crazy mother.’ Ook het aan Randy Newman schatplichtige Birthday Thursday spreekt niet écht tot de verbeelding: ‘It’s my birthday this Thursday / And I want to get fucked in the worst way.’ Trekt hij het gordijn van lolligheid en cynisme even weg, dan blijkt er ineens meer dan een imitatie onder schuil te gaan. Gay Angels is een eerlijke reflectie op pijn die er altijd is, en 15 Years en Oh To Be zijn subtiel en bovendien mooi gezongen. Nog wat opgroeien dus, maar dan ligt er ook voor Loren Kramar een mooie toekomst in de jaren zeventig in het verschiet.