Ergens werd geschreven dat Kendrick Lamar er een handje van heeft om op belangrijke tijdstippen te verschijnen ‘met de zwier van een onzichtbare cape’. Zo kwam hiphops superheld vorige week plots met het album GNX, onaangekondigd en wat mij betreft zeer onverwacht. Het stof van de hevige (door hem gewonnen) woordenstrijd met Drake is amper gaan liggen of er verrijst een nieuw album. Met zo weinig kennis over de ontstaansgeschiedenis ben je geneigd te fantaseren dat het in een overwinningsroes is geschreven, maar op GNX blijkt vooral dat de creatieve adrenaline hoog zit.
Het album klinkt zoals de hoes eruitziet. Lamar leunt tegen een zwarte Amerikaanse auto (een Buick GNX) in een verder witte omgeving. Het lijkt alsof hij een variant draagt van een kampioensriem. Werkelijk iedere franje is van de muziek geschaafd door het duo Sounwave en Jack Antonoff. Het is Lamar met een minimale beat en toch barst het album van de energie en de ideeën. De grenzen tussen Lamar en hiphop zijn aan het vervagen. Hij belichaamt het genre en vereenzelvigt zich ermee. Dat is zowel indrukwekkend als een tikje angstaanjagend.
Lamar gaat all-in, levert alles over aan de muziek – kan het nog intenser? Thema’s, varianten, stijlen, alles wordt uitgeprobeerd en afgewisseld. Met Drake in de touwen krijgt Lil Wayne wat plaagstoten, maar je weet dat een nieuwe strijd nu even geen prioriteit heeft. In opener Wacced Out Murals rapt Kendrick met de kaken op elkaar als een soort hillbilly, Peekaboo is een poëtisch woordenspel met AzChike, terwijl hij in Reincarnated rapt over hen die hem voorgingen, waarna hij belandt in een dialoog met een (heilige?) vader. Zoals altijd is het zoeken naar wat hij zegt en bedoelt, de schriftgeleerden buitelen inmiddels met hun exegese over elkaar heen en zullen dat nog een tijdje blijven doen.
‘I deserve it all’, rapt hij in Man At The Garden en dat geeft rillingen, omdat het van zo diep komt. Hier is al het spel verdwenen. Toch laat Lamar je niet opgejaagd achter. Afsluiter Gloria is een rustige ode aan zijn vrouw en/of de hiphop. Het kalmeert wat, maar wat niet verdwijnt is het gevoel dat je Icarus naar de zon ziet vliegen. Een ongezien staaltje. Of kan Kendrick Lamar wel de goden tarten?
