Twee terecht bejubelde prachtplaten brachten Klangstof naar de festivals Coachella en Bonnaroo, maar de pandemie dwong ze hun tour af te breken. Koen van de Wardt, Wannes Salomé en Erik Buschmann vertrokken vervolgens naar Vlieland om in alle rust aan nieuw materiaal te werken. Het geluid op Godspeed To The Freaks is organischer en minder experimenteel dan op het vorige album. Synths, gitaar, bas, drums en piano zijn mooi in balans in de nummers, die het midden houden tussen dromerige postrock en indie(synth)pop.

Opener Death 04 is een lijntje naar de vorige plaat The Noise You Make Is Silent, waarop Death 03 en Death 09 stonden. Het intro heeft slechts zang en een breekbaar klinkende akoestische gitaar, waarna bas en drums invallen en een psychedelische elektrische gitaarpartij de hoofdrol opeist. Subtiel drumwerk is de pijler onder Separated. Truth opent wat slepend met aanzwellende synths, maar ontwikkelt zich als een van de lichtere liedjes, met een lekker basloopje en een fijne drumbreak. De vergelijking met Ozark Henry en vooral Radiohead dringt zich op in het wat mysterieuze, meanderende titelnummer en het al even dromerige Devil’s Liar, waarbij Van de Wardts zang doet denken aan die van Thom Yorke. Hoop en lichtheid kieren voorzichtig door het weemoedige All Of My Reasons Are Distractions. Met verschillende sferen en stijlen weet de band een coherent album te maken, dat verrast, boeit en ontroert. De gemene deler is de melancholie. De ene keer zindert die onderhuids, een volgend moment slaat die je recht in het gezicht om daarna achteloos toe te slaan, als een nonchalant passje achter het standbeen langs. Met Godspeed To The Freaks levert Klangstof wederom een prachtplaat af.