Naar eigen zeggen is dit nieuwe album van Aafke Romeijn de meest persoonlijke plaat die ze ooit maakte: ze verschuilt zich niet langer achter verzonnen personages. ‘Ja, Godzilla verschijnt af en toe ten tonele om een paar ruiten in te gooien, maar het zijn mijn ruiten’, zegt ze in het begeleidende promomateriaal. Eerlijk gezegd hoor ik het verschil niet meteen.
Als gewezen lerares Nederlands is Romeijn een inventief en begenadigd tekstdichter, maar haar lyrics roepen vooral een afstandelijke bewondering op: ‘Op de Zuidas wordt gebouwd aan constructies om vanaf te springen / Toch hoef je als je het station uitloopt niet omhoog te kijken / De kans dat je geraakt wordt door iets is verwaarloosbaar’ (Zuidas), ‘Piepschuim op de muren, op de vloer en in je hoofd / Met mij kun je uren ademhalen, beloofd’ (Piepschuim). Maar je luistert anders als je weet dat Godzilla de weerslag is van een herstelproces na een periode van depressie. Ging bij de poëzie van pakweg Gerrit Achterberg ook niet een wereld van gevoel schuil achter de op het oog zo rationele façade? Voor dit album nam Romeijn een aantal gedichten uit de bundel Leegstand, die ze vorig jaar tijdens de eerste lockdown publiceerde, als uitgangspunt. Deze voorzag ze van een indrukwekkende muzikale omlijsting. Waar Romeijns melodieën in het verleden wel eens wat vrijblijvend waren, zijn de songs op deze nieuwe plaat meeslepend, intens, ja soms zelfs episch van karakter. Met het titelnummer als gloedvol hoogtepunt: ‘Spaar ons niet Godzilla / Maak ons met de grond gelijk / Laat ons opnieuw beginnen.’ Hear hear!
